Όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους από το κοντινό μας, οικογενειακό και φιλικό, περιβάλλον οι οποίοι νοσούν από κάποιο χρόνιο νόσημα, όπως ο καρκίνος. Το ερώτημα είναι αν μπορεί και κατά πόσο στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτών, το οικογενειακό περιβάλλον, να παίξει έναν ιδιαίτερα ενεργό ρόλο και πως πρέπει να συμπεριφερθεί προς τον ασθενή.
Η χρήση διαφόρων ουσιών με σκοπό την αλλαγή της διάθεσής μας, είναι επιτρεπτή στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Τι εννοούμε όμως όταν λέμε ότι από απλή αλλαγή της διάθεσής μας, μετατράπηκε σε εξάρτηση;
Παρά το γεγονός ότι τα συμπτώματα άγχους εμφανίζονται σε υπερβολικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων, που νιώθουν, και δεν μπορούμε να τους αδικήσουμε, ότι η περίπτωσή τους είναι μοναδική, και οι οποίοι γυρνούν συχνά από γιατρό σε γιατρό και αναζητούν βοήθεια για αρρώστιες, ωστόσο δεν μπορεί να βρεθεί «οργανική» βάση.
Σχετίζεται η ψυχική μας διάθεση με την πρόσληψη σωματικού βάρους; Η απάντηση είναι βεβαίως ναι, αλλά με ποιον τρόπο συμβαίνει αυτό;
Έχουμε συνηθίσει οι μητέρες να είναι οι ευάλωτες σε διαταραχές της διάθεσης μετά τον τοκετό, η γνωστή επιλόχεια κατάθλιψη, όμως και οι πατέρες παρουσιάζουν παρόμοια ευαισθησία, η οποία μάλιστα μπορεί να έχει συνέπειες μακροπρόθεσμα στη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού.
Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι φτιαγμένο για να αντιμετωπίζει το χρόνιο άγχος. Η απελευθέρωση της κορτιζόλης, ορμόνης του άγχους όπως και της νευρομεταδότριας αδρεναλίνης είναι εντελώς φυσιολογική για το βραχυπρόθεσμο άγχος, όπως π.χ. όταν χρειάζεται να τρέξουμε μακριά από έναν άγριο σκύλο και τέτοιες ορμόνες μας κρατάνε σε επιφυλακή και συγκεντρωμένους.
