Νέα ζευγάρια. Συγκατοίκηση με τους γονείς

Όταν προ ημερών η Μαρία που ήταν φρεσκο- αρραβωνιασμένη πήγε στη φίλη της τη Σοφία να τη ρωτήσει τι συμπεριφορά να κρατήσει προς τους γονείς του αρραβωνιαστικού της, η συζήτηση που έκαναν θύμισε στη Σοφία το μεγάλο πρόβλημα που ορθώθηκε μπροστά της, όταν παντρεύτηκε.

– Πού θα κατοικήσουμε; Να νοικιάσουμε ένα μικρό διαμερισματάκι;
– Όχι, είπε η μητέρα του Δημήτρη, μετά το γάμο σας το σπίτι μας θα αδειάσει, ελάτε να μείνετε μαζί μας, δυο δωμάτια ελεύθερα που θα σας χωρούν με πολλή άνεση.
– Γιατί εκεί και όχι σε μας, είπε ο πατέρας της Σοφίας, μια που είναι και κοντά στο γραφείο του Δημήτρη. Και για να μην κακοκαρδίσουν κανένα μένανε τρεις μέρες στο ένα σπίτι και τρεις στο άλλο. Μα αυτό τους κούρασε πολύ, συνεχώς αισθάνονταν σαν ξένοι. Σε κανενός το σπίτι δεν ήταν νοικοκυραίοι. Παντού φρόντιζαν ποιος θα τους περιποιηθεί πιο πολύ. Και χρειάστηκε να πάνε εξοχή για ένα μήνα, να καθίσουν μόνοι τους σε ένα μικρούτσικο σπιτάκι, για να αισθανθούν ότι αυτοί ένωσαν τις ζωές τους για να δημιουργήσουν ένα καινούργιο σπιτικό μια νέα οικογένεια, ότι ήταν υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλο.

Αλλά αυτό το διάστημα της συγκατοίκησης με τους γονείς, βοήθησε τη Σοφία να δει τι είναι εκείνο που φταίει και εμποδίζεται η αρμονική συμβίωση σε πολλές περιπτώσεις. Συνήθως στο σπίτι του πατέρα της η κόρη εξακολουθεί να είναι το «παιδί». Τον άντρα της τον υπεραγαπούν και πολλές φορές τον θαυμάζουν! Αυτός είναι εκείνος που αγαπά το παιδί τους, είναι το πρόσωπο που δε φοβήθηκε να αναλάβει υπεύθυνα την ευτυχία του παιδιού τους, δεν τον υπολογίζουν όμως όταν πρόκειται να κατσαδιάσουν την κόρη τους, πράγμα που τον θίγει, και επί πλέον αισθάνεται άσχημα γιατί εξαρτάται από τις συνήθειες των πεθερικών του και από την προστασία τους πάνω στη γυναίκα του, δεν είναι ελεύθερος να κανονίζει το πρόγραμμά του, την οικονομική άνεση του σπιτιού του. Το να είναι η γυναίκα του «παιδί» και όχι ένα πρόσωπο που να μπορεί κανείς να βασισθεί για τις αντιξοότητες της καθημερινής ζωής κάνουν τον άντρα να χάνει την εμπιστοσύνη του σ΄ αυτήν.

Το να μένει κανείς με τους γονείς του άντρα, δημιουργεί άλλη πολύ διαφορετική κατάσταση. H μητέρα δε μπορεί εύκολα να εμπιστευθεί την ευτυχία του παιδιού της -του αγοριού που αυτή γέννησε, μεγάλωσε, μέτρησε μια μια τις αναπνοές του- σε ένα κοριτσάκι που μόλις πριν λίγο καιρό τον γνώρισε και που δεν είναι δυνατόν να ξέρει τις συνήθειές του. Τη νύφη της την αγαπάει, αλλά με ένα περίεργο δικό της τρόπο. H κοπέλα δύσκολα θα υποκύψει στις συνήθειές τους στις μικρές τους αδυναμίες – και ποιος δεν έχει τις δικές του; Πολλές από τις δικές της κινήσεις και πράξεις θα τους φανούν παράξενες. Θα φανταστεί τότε ότι την παρακολουθούν, ίσως και ότι την κριτικάρουν. Αυτά θα είναι τα πρώτα αγκαθάκια. Και ο σύζυγος, ο καημένος, μη θέλοντας να κακοκαρδίσει κανένα, ούτε τη μητέρα του ούτε τη γυναίκα του, θα βρίσκεται συνεχώς σε αμηχανία. Και όμως αυτές και οι δυο καταστάσεις εμποδίζουν την αρμονική, τη φυσιολογική πορεία της ζωής. Γιατί η χθεσινή χαϊδεμένη κοπέλα έπαψε πια να είναι το ξένοιαστο κοριτσάκι, αύριο θα γίνει η μητέρα, η βασίλισσα του σπιτιού, που πρέπει να ξέρει να διευθύνει, και ο άντρας της, ο χθεσινός σύντροφος στη διασκέδαση και στα σπορ, σήμερα είναι ο νους, που θα κυβερνά την καινούργια οικογένεια και θα αντιμετωπίζει υπεύθυνα τα ζωτικά προβλήματά της.

Σήμερα μετά από πολλά χρόνια που είναι παντρεμένη η Σοφία, ήρθαν τα πράγματα έτσι ώστε να πρέπει να μείνουνε με τον πατέρα και τη μητέρα της. Μικροπροβλήματα συνεχώς παρουσιάζονται. Αναγκαστικές υποχωρήσεις εκ μέρους όλων και για την καλύτερη άνεση όλων πάλι γίνονται. Να ο πατέρας χρειάστηκε να φύγει από το γραφείο του για να ελευθερωθεί έτσι ένα δωμάτιο, και η μητέρα πρέπει να ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί και να ανέχεται το θόρυβο, που προκαλούν τα τρία εγγονάκια της. Τα μεγάλα όμως προβλήματα, αυτά που επηρεάζουν την αρμονική συμβίωση έχουν εξαφανιστεί. Να τί έκαναν, ίσως βοηθήσει αυτό στη συγκατοίκησή μας με τους μεγάλους.

Όταν ζούμε με τους μεγαλύτερους εκείνο που φοβόμαστε είναι: η έλλειψη εμπιστοσύνης που μας δείχνουν, η συνεχής παρακολούθηση και η… ζήλια; Ε! λοιπόν η καλή συμβίωση εξαρτάται σε ένα μεγάλο βαθμό ιδίως από τους νέους. Όσον αφορά τη ζήλεια, ας προσέξουν να μη δείξουν ποτέ οι νέοι ότι ζηλεύουν, ο χαρακτήρας τους ας γίνει πιο μαλακός και με περισσότερη κατανόηση να αντιμετωπίζουν τις διάφορες τρυφερές εκδηλώσεις των γονιών προς τα παιδιά τους. Όσον αφορά τα άλλα; Από την αρχή προσπάθησε η Σοφία να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της, αλλά αυτό έγινε με αρκετή λεπτότητα και ευγένεια. Μια συγκατοίκηση δεν είναι εύκολη παρά μόνο, όταν αισθάνεται ο καθένας ότι είναι ελεύθερος. Δεν ήταν ανάγκη συνεχώς να ανακοινώνει στους άλλους ό,τι έκανε, όπου πήγε, ό,τι σκέπτεται. Ούτε πάλι όμως με τη δικαιολογία «δε θέλω να ανακατεύονται στις δουλειές μου» να τα κρύβει όλα. Καλό είναι ενώ θα υπάρχει πολλή αγάπη, η μεγάλη οικειότητα να μη μας κάνει να ξεχνάμε την ευγένεια και τους τύπους. Τους τύπους τους κράτησε σε υπερβολικό βαθμό ακόμη και τις λεπτομέρειες, αυτό ανάγκασε και τους άλλους να γίνουν πιο τυπικοί απέναντί της και έτσι απέφυγε μερικές παρεξηγήσεις που προκαλούνται από τη μεγάλη τριβή.

Από την αρχή χώρισαν τις ευθύνες του καθενός. Γιατί δεν είναι εύκολο να παραμερισθεί εντελώς η μητέρα από το βασίλειό της για χάρη του παιδιού της. Ας μη ζητάμε πράγματα αψυχολόγητα, αυτό θα γίνει με το πέρασμα των χρόνων. Λοιπόν, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη δουλειά του. Η μητέρα ανέλαβε το μαντάρισμα (ζωή να έχουνε είναι και τόσοι άνθρωποι που κατοικούν σ’ αυτό το σπίτι και φαντάζεστε τι ράψιμο υπάρχει) και την επίβλεψη του νοικοκυριού. Η Σοφία ασχολείται με τα ψώνια, το μαγείρεμα, και όλες τις εξωτερικές εργασίες. Προχθές στη Σοφία κάνανε παράπονα που είχε πέσει πολύ αλάτι στο φαγητό και γιατί δεν υπήρχε φρούτο στο τραπέζι. Για τα παιδιά βέβαια είναι υπεύθυνη η μητέρα τους. Αυτό από την αρχή ξεκαθαρίστηκε. Τον πρώτο καιρό πειράχτηκε η γιαγιά που νόμιζε ότι θα μπορούσε να αναθρέψει και τα εγγονάκια της. Σιγά – σιγά όμως το κατάλαβε. τι τα θέλετε, άλλο αγωγή και άλλο ικανοποίηση του συναισθηματικού κόσμου. Το παιδί δε μπορεί να είναι το αντικείμενο, όπου θα ξεσπά όλο το συναίσθημα των στενών συγγενών και φίλων και δικαιολογώντας έτσι τα ελαττώματά του να του ικανοποιούμε όλες του τις αδυναμίες. Τα παιδιά κάθε γενιάς είναι πολύ διαφορετικά από της προηγούμενης. Οι γονείς του νέου ζευγαριού ας πάρουν την ηρωική απόφαση, ότι δεν είναι οι αρμόδιοι να κατευθύνουν την αγωγή των εγγονών τους, όσο κι αν έχουν πεποίθηση στην πείρα τους, γιατί λόγω της ηλικίας τους έχουν αλλάξει και οι ίδιοι ψυχοσύνθεση, χωρίς να το καταλάβουν, και δεν είναι εύκολο να μπουν στην ψυχολογία των σημερινών παιδιών. Έτσι και το νεαρό ζευγάρι με τη σειρά του δε θα είναι κατάλληλο για τα εγγόνια του.

Το να ασχολούνται όλοι για το ντύσιμο ή για τη διατροφή των παιδιών είναι φόβος να δημιουργήσουν εγωιστές, γεμάτους παραξενιές και ιδιοτροπίες. Άλλωστε είναι προτιμότερο να γίνουν σφάλματα από τη μητέρα παρά από τη γιαγιά. Και τότε η Μαρία ρώτησε τη Σοφία: «Μα εσένα η μητέρα δεν ανακατεύεται ποτέ ούτε στο πως θα ντύσεις τα παιδιά σου; – Όχι, της είπε η Σοφία, η μητέρα μου ασχολείται με τα παιδιά μόνο όταν την παρακαλέσω να τους διηγηθεί καμιά ιστορία για να καθίσουν ήσυχα ή να παρακολουθήσει το φαγητό τους, γιατί εγώ τυχαίνει να έχω μια άλλη δουλειά.

– Α, μα τότε εσύ είσαι ευτυχισμένη. Εκείνο που και οι δυο πρόσεξαν όταν χρειάστηκε να μείνουνε με τους μεγάλους, ήταν ότι δε φέρθηκαν σαν παιδιά που έχουν ανάγκη προστασίας όπως μέχρι τώρα, αλλά σαν ώριμοι πια που να μπορεί κανείς να τους εμπιστευθεί τη διακυβέρνηση και του πατρικού ακόμη σπιτιού. Πάντως η συγκατοίκηση είναι μια λύση ανάγκης με πολλές δυσκολίες και πρέπει να τις γνωρίζουμε από πριν για να είμαστε προετοιμασμένοι, στην αντιμετώπισή τους. Το ιδεώδες είναι, η καινούργια οικογένεια να έχει τη δική της κατοικία. Αυτή η «πολυτέλεια» όμως δεν είναι εύκολη πάντοτε.