Ναι ή όχι στην πιπίλα;

Η πιπίλα αποτελεί το αγαπημένο αξεσουάρ των περισσότερων μωρών, καθώς και των μαμάδων τους, αφού εξασφαλίζει την ησυχία και των δύο. Ναι, αλλά μήπως τελικά δεν τους κάνει και τόσο καλό; Για να πάψει να σας βασανίζει αυτό το ερώτημα, ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω άρθρο.

Πόσες φορές δεν έχετε ορκιστεί ότι δεν θα του ξαναδώσετε ποτέ πιπίλα, αλλά το επόμενο κιόλας λεπτό έχετε αθετήσει το λόγο σας, υποκύπτοντας στο σπαρακτικό κλάμα του μικρού σας μπόμπιρα; Ο μικρός αυτός «εκβιαστής» ξέρει καλά ότι του έχετε μια μικρή αδυναμία και τώρα εσείς αισθάνεστε για μια ακόμη φορά «ένοχη» επειδή δεν φέρατε εις πέρας την αποστολή σας. Τελικά, όμως, είναι τόσο σημαντικό να του «κόψετε» αυτή την τόσο αγαπημένη του συνήθεια;

Κατά τα λεγόμενα των ψυχολόγων, η πιπίλα αποτελεί ένα πολύ σημαντικό αξεσουάρ για το μωρό: εκτός του ότι είναι το μόνο μέσο που του εξασφαλίζει την σίτιση του, το κάνει και να αισθάνεται πολύ όμορφα. Οταν ένα μωρό πιπιλάει την πιπίλα του, εκκρίνονται στον οργανισμό του ενδορφίνες, ορμόνες που δημιουργούν έντονη ευφορία. Αποτέλεσμα; Το μικρό αυτό πλασματάκι αισθάνεται αμέσως μια αγαλλίαση, μια ηρεμία και ένα αίσθημα καθησυχασμού, που ξεχνάει τον πόνο του, παρηγοριέται και αποκοιμιέται χωρίς δεύτερη σκέψη. Να λοιπόν το πρώτο μεγάλο πλεονέκτημα για τις μαμάδες, που δεν αντέχουν να ακούνε το μωρό τους να κλαίει από το πρωί έως το βράδυ.

Αρκεί βέβαια να μην ξεπερνάτε το μέτρο, γιατί τότε άθελα σας «σαμποτάρετε» την ανεξαρτησία του μωρού σας: ένα μωρό που έχει συνηθίσει να κουβαλάει παντού την πιπίλα του θα δυσκολευτεί να την αποχωριστεί όταν θα χρειαστεί να πάει στον παιδικό σταθμό ή το σχολείο και δεν αποκλείεται να απομονωθεί και να αποστασιοποιηθεί από τα άλλα παιδάκια.

Επίσης, η συνεχής χρήση της πιπίλας δεν το βοηθάει να μάθει να εκφράζεται και να συνομιλεί με τους γύρω του. Πώς θα μπορούσε το αγγελούδι σας να σας μιλήσει έχοντας ένα κομμάτι πλαστικό μέσα στο στόμα; Πέρα όμως από την ομιλία, μια πιπίλα που έχει γίνει συνήθεια στο παιδί (και τη μαμά) κόβει κάθε δίαυλο επικοινωνίας – όχι μόνο λεκτικής – με το περιβάλλον του, αφού με το πρώτο κλάμα – που είναι σαφής ένδειξη ότι κάτι θέλει – η μαμά χώνει στο στόμα του την πιπίλα για να το ηρεμήσει (και να ηρεμήσει και η ίδια). Αποτέλεσμα; Το παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να μας δείξει τι είναι αυτό που το ενοχλεί και σταδιακά απομονώνεται. Ναι λοιπόν στην πιπίλα, αλλά, αφού πρώτα έχετε δοκιμάσει τις αγκαλιές, τα γλυκόλογα, το νανούρισμα, τα παραμύθια και έχουν αποτύχει.

«Πώς να του την κόψω»;
Για να γίνει ο αποχωρισμός με την πιπίλα όσο πιο ανώδυνος γίνεται, θα πρέπει να περιμένετε να περάσουν τα πρώτα του γενέθλια, αφού από τότε και μετά καθίσταται λιγότερο σημαντική η ανάγκη του για βύζαγμα. Γενικά, σε αυτή την ηλικία ένα μωρό αρχίζει και ανακαλύπτει και άλλους τρόπους που το βοηθάνε να χαλαρώσει, να ηρεμήσει και να νιώσει ασφάλεια, όπως π.χ. παίρνοντας αγκαλιά το αρκουδάκι του ή το μαξιλάρι του. Για να πετύχετε πιο εύκολο το στόχο σας, θα πρέπει το εγχείρημα σας να πραγματοποιηθεί μια περίοδο που στο σπίτι θα επικρατούν συνθήκες ηρεμίας (δηλαδή δεν θα μετακομίζετε σε άλλο σπίτι ή δεν θα έχετε μόλις γυρίσει από το μαιευτήριο αγκαλιά με το δεύτερο μωράκι σας).

Ξεκινήστε καθιερώνοντας κάποιες ώρες της ημέρας, κατά τις οποίες θα βγαίνετε βόλτα με το παιδάκι σας χωρίς να έχετε πάρει μαζί την πιπίλα του. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά θα καταλάβει ότι δεν μπορεί να τη χρησιμοποιεί όταν βρίσκεται στο δρόμο, στα μαγαζιά, στο πάρκο ή σε φιλικά σπίτια, παρά μόνο στο δωμάτιό του. Επιβραβεύετε το κάθε φορά που τα καταφέρνει μακριά από την πιπίλα του. Εννοείται, βέβαια, ότι το βράδυ δεν πρόκειται να του στερήσετε τη χαρά να αποκοιμιέται μαζί της, γιατί τότε είστε άξια της τύχης σας!

Πιπίλα ή δάχτυλο;
Μερικά μωράκια ανακαλύπτουν την απόλαυση να πιπιλούν το δάχτυλό τους, κατά προτίμηση τον αντίχειρα, ήδη από την κοιλιά της μαμάς τους. θα θυμάστε βέβαια εκείνο τον υπέρηχο που κάνατε όταν είσαστε έγκυος και βλέπατε το μωράκι σας να έχει το δάχτυλό του στο στόμα. Αυτή η συνήθεια πολλές φορές παραμένει η αγαπημένη του ακόμη και μόλις έρθει στον κόσμο, οπότε εσείς βλέπετε το πλασματάκι σας να λάμπει από ευτυχία όταν πιπιλάει το δάχτυλό του. Ακόμη και σήμερα πολλές μαμάδες θεωρούν ότι το πιπίλισμα του δαχτύλου είναι δείγμα ψυχολογικής διαταραχής και προσπαθούν να αποτρέψουν το μωρό τους από αυτή την «κακή» συνήθεια. Λάθος. Οι παιδίατροι δεν συμμερίζονται αυτή την άποψη.

Το πιπίλισμα του δαχτύλου είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο για ένα μωράκι, γιατί κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του διάγει το «στοματικό στάδιο». Το στόμα είναι για το μωρό η μεγαλύτερη πηγή απόλαυσης, ένα πολύτιμο εργαλείο, όχι μόνο για να φάει αλλά και για να γνωρίσει -μέσα από αυτό – τον κόσμο γύρω του. Όσο για τα χεράκια του; Είναι το καλύτερό του παιχνίδι. Πιπιλώντας το δάχτυλό του, λοιπόν, διασκεδάζει και ηρεμεί. Ωστόσο, όσο μεγαλώνει, περνά στο επόμενο εξελικτικό στάδιο και συνήθως σταματά από μόνο του να βάζει το δάχτυλό στο στόμα. Η πλειονότητα των παιδιών εγκαταλείπει τη συνήθεια πριν από την ηλικία των πέντε χρόνων, προτού, δηλαδή, προλάβει η συνήθεια αυτή να βλάψει τα μόνιμα δοντάκια του.

Τα υπέρ
Η πιπίλα «κόβεται» πιο εύκολα από το πιπίλισμα του δαχτύλου. Όταν το μωράκι σας μεγαλώσει, μπορείτε να πετάξετε την πιπίλα. Ύστερα από τα πρώτα γοερά κλάματα και τις αναπόφευκτες ανησυχίες που θα διαρκέσουν λίγες ημέρες, το μωρό (που έχει αδύναμη μνήμη) θα το ξεχάσει. Αντίθετα, το δαχτυλάκι του είναι πάντοτε διαθέσιμο, έτοιμο να «φωλιάσει» μέσα στο στόμα. Εξάλλου, όταν όλοι οι άλλοι τρόποι αποτυγχάνουν, η πιπίλα αποτελείτο τελευταίο και πιο αποτελεσματικό «όπλο» σας για να ηρεμήσει. Αντί να κλαίει, διοχετεύει όλη του την ενέργεια στην πιπίλα, ηρεμεί και κοιμάται γλυκά. Οι οδοντίατροι συμφωνούν ότι η πιπίλα βλάπτει τα δοντάκια του μωρού λιγότερο από το δάχτυλο. Τα μωράκια που πιπιλούν το δάχτυλο τους πιέζουν τα δόντια τους προς τα έξω και κινδυνεύουν να παρουσιάσουν προγναθισμό.

Τα κατά
Το μωρό, που έχει μάθει να ηρεμεί μόνο με την πιπίλα και του είναι απαραίτητη για να είναι ευτυχισμένο, αρχίζει σταδιακά να εξαρτάται από αυτήν. Μεγαλώνοντας, λοιπόν, δεν θα ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τον κόσμο, να γνωρίσει τους ανθρώπους, να διασκεδάσει με τα παιχνίδια του και υπάρχει ο κίνδυνος να απομονωθεί. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν γίνεται κατάχρηση. Κάθε φορά, δηλαδή, που το μωράκι κλαίει, είναι νευρικό ή ανήσυχο, προτού βιαστείτε να του δώσετε την πιπίλα του για να ηρεμήσει, αναζητήστε τα αίτια του κλάματος και αναρωτηθείτε μήπως θέλει τη μανούλα του και όχι το «υποκατάστατο» της. Αν το μωρό σας συνηθίσει να κοιμάται με την πιπίλα, θα σας ξυπνάει τη νύχτα κάθε φορά που τη χάνει. Ωστόσο, μην κάνετε το λάθος και την κρεμάσετε από κάποια κορδέλα τυλιγμένη στο λαιμό του μωρού σας, με τη σκέψη ότι έτσι δεν θα τη χάνει, γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να πνιγεί.

Πριν αγοράσετε την πρώτη του πιπίλα λάβετε υπόψη σας τα εξής:
– Αγοράζετε πάντα πιπίλα με διάμετρο πάνω από 3 εκατοστά. Μικρότερες πιπίλες μπορούν να μπουν στο στόμα του μωρού και να το πνίξουν.
– Αγοράζετε πιπίλα που έχει δίσκο εφοδιασμένο με τρύπες ώστε να εξασφαλίζεται ο σωστός αερισμός της περιοχής γύρω από το στόμα και να αποφεύγεται η ασφυξία, αν κατά κακή τύχη μπει όλη η πιπίλα στο στόμα του μωρού.
– Αγοράζετε πάντα πιπίλα η οποία στη μία άκρη έχει κρίκο που το χρησιμοποιείτε κάθε φορά που θελήσετε να τη βγάλετε από το στόμα του μωρού ή σε περίπτωση που σφηνωθεί στο στόμα του.
– Διαλέξτε πιπίλα από αγνό καουτσούκ και όχι από σιλικονούχο ελαστικό, επειδή οι τελευταίες μπορεί να σπάσουν ξαφνικά στο στόμα του μωρού και να το πνίξουν.
– Ελέγχετε τακτικά την πιπίλα για τρύπες και σχισίματα. Μια σπασμένη πιπίλα μπορεί να σπάσει μέσα στο στόμα του μωρού σας και να προκαλέσει ασφυξία.
– Μη στερεώνετε την πιπίλα στο καροτσάκι ή στα ρούχα του μωρού με κορδόνι ή κορδέλα, γιατί μπορεί να πνιγεί.
– Μη χρησιμοποιείτε σιρόπι για να πείσετε το μωρό σας να θηλάσει την πιπίλα. Το σιρόπι υποβοηθά την τερηδόνα.
– Μη βάζετε στο στόμα σας την πιπίλα πριν τη δώσετε στο μωρό σας ή αν το μωρό σας τη ρίξει κάτω, γιατί μπορεί να του μεταδώσετε τα δικά σας μικρόβια.