Παιδική υστερία. Αντιμετωπίστε την με αγάπη

Χτυπάει το πόδι στο πάτωμα. Φωνάζει «όχι, με τίποτα». Αρχίζει και τρέχει σαν μανιακό μέσα στο σπίτι. Ουρλιάζει, τσιρίζει, χτυπιέται… κι όταν κουραστεί αρχίζει να κλαίει… Οι περισσότεροι γονείς έχουν απορήσει σε κάποια στιγμή της ζωής τους με τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Όλα όμως, έχουν μία εξήγηση.

Πολλές φορές οι γονείς ερμηνεύουν τις αντιδράσεις των παιδιών τους σα να πρόκειται για απομονωμένα περιστατικά.

Σαν τα ίδια τα παιδιά τους να ζουν σε έναν ξεχωριστό κόσμο.

Οι παιδικές αντιδράσεις, όμως, είτε προκαλούνται από εξωτερικούς παράγοντες, όπως υπερδιέργερση, μετακόμιση, γεγονότα που προκαλούν άγχος, τσακωμός με αδερφό (η), είτε από πονόδοντο, αλλεργία, κακό ύπνο ή οποιαδήποτε αρρώστια.

Η πρώτη σκέψη που περνά από το μυαλό του γονιού όταν το παιδί του παθαίνει «υστερία», είναι αν ο ίδιος υπήρξε καλός γονιός. Αναρωτιέται αν το παιδί του θα γίνει κακομαθημένο. Σκέφτεται μήπως κάνει λάθος τόσα χρόνια που πιστεύει ότι το παιδί του θα ωριμάζει με το καιρό. Τις στιγμές αυτές βοηθάει αν σταματήσει ο γονιός να αναζητά όλους τους λόγους για τους οποίους το παιδί του δεν θα έπρεπε να κάνει σαν υστερικό. «Τόσα χρόνια, του έχω φερθεί με τόση αγάπη και εκείνο κάνει σα μανιακό», μονολογεί.

Αντί αυτών των σκέψεων, συγκεντρωθείτε στο παρόν. θυμηθείτε τι συνέβη την ίδια μέρα, από το πρωί.

Έσπασε κάποιο παιχνίδι; Κουράστηκε στα ψώνια; Ταλαιπωρήθηκε από την κίνηση στους δρόμους; Έκανε κάποιο μεγάλο ταξίδι; Το ζάλισε κάποιος περίεργος επισκέπτης; Κοιμήθηκε λίγες ώρες το προηγούμενο βράδυ; Βγάζει κάποιο δόντι; Εκτός από αυτή την αναδρομή, θυμηθείτε τι ακριβώς συνέβη πριν το παιδί πάθει υστερία.

Ο γονιός μπορεί ακόμα να ανατρέξει σε στιγμές ηρεμίας του παιδιού του και να αναζητήσει τις αιτίες. Ήταν ήρεμο, γιατί πέρασε μία ξεκούραστη μέρα στο σπίτι; Έπεσαν οι τόνοι μεταξύ των γονιών, μετά από μία περίοδο συνεχών τσακωμών; Έφαγε το αγαπημένο του φαγητό και έπαιξε πολλές ώρες με τα παιχνίδια του;
Αν ο γονιός απαντήσει στην παιδική υστερία με θυμό, τιμωρία ή απόρριψη, τότε μπορεί μόνο να χειροτερέψει τα πράγματα. Δίνει έτσι, στο παιδί, άλλον ένα λόγο για να είναι θυμωμένο, τη στιγμή που η κατάσταση έχει ήδη ξεφύγει από την παιδική λογική.
Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσει την κατάσταση είναι να μη δείξει εμπάθεια. Η λέξη κλειδί για την παιδική υστερία είναι η «απελπισία».

Η υστερία λαμβάνει χώρα όταν το παιδί δεν ελέγχει την κατάσταση. Θέλει να αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά δεν μπορεί. Η απελπισία φέρνει το φόβο.

Όπως και να έχει το θέμα, τα παιδιά είναι εξαρτώμενα από τους μεγάλους. Η απελπισία επηρεάζει την παιδική αυτοπεποίθηση. Νιώθει αδύναμο να ελέγξει τα πράγματα. Πιστεύει ότι δεν είναι ικανό ή δεν του αξίζει να εκπληρωθούν οι επιθυμίες του.

Αν το παιδί επιμένει να «του περάσει», είναι καλό σημάδι. Εμπιστεύεται τους γονείς του, ότι θα το ακούσουν, εμπιστεύεται τον εαυτό του, πιστεύει ότι αξίζει να ακουστεί.