Το παιδί μου είναι ευαίσθητο

Το ιδιαίτερα ευαίσθητο παιδί χρειάζεται ειδική – άλλα όχι μεγαλύτερη – προσοχή. Επιλέξτε σωστά περιπτώσεις στις οποίες επιβάλλεται να παρηγορήσετε το παιδί και βοηθήστε το να μην τα παίρνει όλα προσωπικά.

Τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των ιδιαίτερα ευαίσθητων παιδιών είναι τα εξής:
– Τα ευαίσθητα παιδιά είναι μερικές φορές τόσο υποχωρητικά, μέχρι που οι γονείς τους ανησυχούν ότι κάτι «δεν πάει καλά».
– Αντιλαμβάνονται πολύ καλά πώς τα βλέπουν οι άλλοι, από πολύ μικρή ηλικία.
– Εκδηλώνουν μια ποικιλία συναισθημάτων και μπορούν άνετα να μιλήσουν για το πώς αισθάνονται.
– Παθιάζονται με ο,τιδήτοτε καταπιάνονται, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
– Είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό δεκτικά στα συναισθήματα και τη συμπεριφορά των άλλων.

Τα ευαίσθητα παιδιά μπορεί να φαίνεται ότι επιφανειακά δεν παρουσιάζουν δυσκολίες στην ανατροφή τους, αλλά είναι δύσκολο να τα «μανουβράρει» κανείς, επειδή τα θετικά στοιχεία τους είναι πολύ βαθιά κρυμμένα.
– Τα παιδιά αυτά μετράνε συχνά την αυτοεκτίμησή τους σύμφωνα με τη γνώμη που έχουν οι άλλοι γι’ αυτά. Η κριτική και το πείραγμα μπορεί να τα καταστρέφει.
– Επειδή τα αισθήματά τους πληγώνονται εύκολα, οι ενήλικες τείνουν να τα υπερπροστατεύουν και τότε τα παιδιά νιώθουν ότι δεν είναι άξια.
– Έχουν τόσο βαθιά κι έντονα συναισθήματα, που παρουσιάζουν προβλήματα στον αυτοέλεγχό τους. Αυτό τα κάνει τρωτά στην εκμετάλλευση από τους άλλους. Για παράδειγμα, είναι εύκολο να φανταστούμε τις επιπτώσεις μιας παρατήρησης όπως: «Ξέρεις ποσό νευριάζω όταν δεν με ακούς. Γι’ αυτό φρόντισε να μη με παρακούσεις ποτέ, αλλιώς θα το μετανιώσεις».
– Η ένταση που νιώθουν τα υπερευαίσθητα παιδιά δεν τα αφήνει να χαλαρώσουν. Ασήμαντα θέματα για τα οποία άλλων παιδιών «δεν ιδρώνει καν τ’ αυτί τους» παίρνουν το μέγεθος και τη σπουδαιότητα μιας τραγωδίας. Η  «τραγωδία» θα μπορούσε να συντελεστεί και στα πιο ασήμαντα, για παράδειγμα όταν πέσει περισσότερη κόλλα σε μια χειροτεχνία τους ή όταν μουντζουρωθεί ένα γραπτό τους.

Όχι στην υπερπροστασία
Το παιδί σας θα μάθει τι σημαίνει ανεξαρτησία και αυτοπεποίθηση διακινδυνεύοντας καταστάσεις. Όπως για παράδειγμα, αν συμφωνήσει να μείνει σ’ ένα πάρτι χωρίς εσάς. Πρέπει όμως κι εσείς να ακολουθήσετε την ίδια τακτική. Αν ενδώσετε σε κάποιο στιγμιαίο φόβο του παιδιού σας μπορεί να το κάνετε να βγάλει το συμπέρασμα ότι, κατά κάποιο τρόπο, δεν είναι αρκετά ικανό για να τα βγάλει πέρα μόνο του. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία στον τρόπο που ανταποκρίνονται οι γονείς σε παρόμοιες περιπτώσεις. Δεν πρέπει να του πουν ότι «τα μεγάλα παιδιά δεν κλαίνε», γιατί κάτι τέτοιο ερμηνεύεται «Τα συναισθήματά σου δεν είναι δικαιολογημένα». Αν πάλι σπεύσουν να το χαϊδολογήσουν, τότε είναι σαν να πείθουν το παιδί ότι είναι ανίκανο να λύσει μόνο του τα προβλήματά του. Αν το παιδί σας κλαίει με το παραμικρό, εξηγήστε του ότι τα άλλα παιδιά δεν θα θέλουν να παίξουν μαζί του, αφού δεν ξέρει να χρησιμοποιεί λόγια αντί για δάκρυα, για να δώσει στους άλλους να καταλάβουν πότε είναι θυμωμένο. Όταν πάλι τρέχει σε σας, θέλοντας να σας πείσει να ζητήσετε από το φίλο του να του επιστρέψει ένα παιχνίδι του, μπορείτε να ρωτήσετε: «Τι πρέπει  να λες στους άλλους όταν παίρνουν τα παιχνίδια σου;». Κι αμέσως μετά, δήθεν αδιάφορα, να συνεχίσετε τη δουλειά που κάνατε.