Μονογονεϊκές οικογένειες

Τον καιρό των γιαγιάδων μας, το να μεγαλώνει μόνη μια μητέρα το παιδί της ήταν κάτι παραπάνω από αδιανόητο. Η χωρισμένη γυναίκα ή, ακόμα χειρότερα, η ανύπαντρη μητέρα, ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος μιας κοινωνίας με αυστηρούς κανόνες και απόλυτες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο πρέπει και το μη.

Τώρα πια, που η ηθική έχει επιτέλους αποσυνδεθεί κατά ένα μεγάλο μέρος από τη σεξουαλική και γενικότερα την προσωπική ζωή τού καθενός, η μητέρα που ανατρέφει το παιδί της χωρίς τη βοήθεια του πατέρα, δεν αντιμετωπίζει κατακραυγές και καταναγκασμούς, αλλά είναι υποχρεωμένη να καταβάλλει διπλή προσπάθεια για να ανταποκριθεί στο ρόλο της, που η εποχή μας έχει φορτώσει με πλήθος υποχρεώσεων.

Είναι, άλλωστε, δύσκολο να συγχωνευθούν δύο ρόλοι, του πατέρα και της μητέρας, σε ένα πρόσωπο, κι εκείνος που συνήθως υφίσταται τις επιπτώσεις είναι, όχι τόσο ο γονιός – που έχει την ευθύνη των επιλογών του – αλλά το ίδιο το παιδί. Σήμερα στην Ελλάδα, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, οι μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους πλησιάζουν τις 200.000, ενώ οι άνδρες – μόνοι γονείς – είναι πολύ λιγότεροι.

Ο κίνδυνος που δημιουργείται στη μονογονεϊκή οικογένεια είναι να ταυτιστεί το παιδί με τη μητέρα και να εγκλωβιστούν κι οι δυο σε έναν κόσμο δικό τους, που δύσκολα χωρά τρίτους.
Τα πράγματα είναι χειρότερα όταν από το οικογενειακό περιβάλλον λείπει η τακτική παρουσία άλλων συγγενικών προσώπων όπως παππούδες, θείες κ.λπ. Η εξάρτηση είναι αμφίδρομη και, όπως λένε οι ειδικοί, τα πρώτα σημάδια της γίνονται ορατά όταν το παιδί ξεκινάει το σχολείο. Πρόκειται για μια φάση τής ζωής του πολύ δύσκολη, γιατί θα πρέπει να αποκοπεί από τον ισχυρό δεσμό με τη μητέρα και να ενταχθεί στη μεγάλη ομάδα τής σχολικής τάξης.

Ως μόνη διέξοδος προβάλλει η ισχυρή παρουσία τού πατέρα, ο οποίος τις ώρες που αφιερώνει στο παιδί, μπορεί να συμβάλλει στην ομαλή συναισθηματική ανάπτυξή του. Μπορεί να είναι απών από την καθημερινότητά του, αλλά αυτό δεν τού στερεί τη δυνατότητα να καλλιεργήσει μια σχέση απόλυτα φυσιολογική με το παιδί, γιατί εκείνο που μετράει πάνω από όλα, δεν είναι ο ίδιος ο χρόνος που του αφιερώνει, αλλά η ποιότητά του.

Είναι κοινώς παραδεκτό άλλωστε, πως από μια προβληματική «ολόκληρη» οικογένεια γεμάτη συγκρούσεις και εντάσεις, είναι προτιμότερη μια «μισή» οικογένεια, όπου όμως, υπάρχει η αναγκαία για την ανατροφή τού παιδιού ηρεμία και ασφάλεια.